dinsdag 7 juli 2015, Mainz- Heidenfahrt

Langzamerhand ben ik mijn spullen aan het inpakken, nog even wat boodschappen doen en dan de Wheelie gereed maken voor vertrek. Petra en Michael vinden het jammer dat ik weg ga. Maar ja, ik kan hier niet altijd blijven. Ik moet en ik wil weer verder, anders kom ik niet thuis. Deze mensen hebben mij ontzettend verwend. Daar zijn geen woorden voor. Als ik wat wilde opruimen, of iets anders wilde doen, dan zeiden ze: Nee, jij moet rusten. Jij bent onze gast. Terwijl ik mij tas aan het inpakken ben, krijg ik nog van alles toegestopt. Zoals honing, marmelade en een flesje Sambuca. Sambuca is een goed medicijn tegen de kou, zeggen ze. Alles is ingepakt, ik ben klaar voor vertrek. Dan moet ik alles in de bus laden. Petra en Michael wilden mij per sé naar Heidenfahrt brengen, maar het liefst nog verder om de verloren dagen ion te halen. Ik vind Heidenfahrt ver genoeg. De rest ga, en wil ik lopen. Ze zijn heel bezorgd om mij. Het afscheid valt Petra zwaar, ze blijft thuis. Ook omdat ze nog ziek is. Met wat traantjes in haar ogen, krijg ik een zoen en gaat ze in huis. Michael brengt me weg en ook hij heeft wat moeite met het afscheid. Zo, de ontvoerders hebben me losgelaten. Morgen is mijn eerste etappe weer na 6 dagen rust omdat het heel heet was de afgelopen dagen, ca 42 graden. Vanavond viel er nog een klein beetje regen en het onweerde maar dat stelde niet veel voor.