Woensdag. 29 juli Zonhoven Ham. Mol

 Morgen mijn verhaal als ik in Kasterlee .arriveer.

Dinsdag 28 juli Bree. Zonhoven. 27 km

Zo stil mogelijk als het kan heb ik de boel ingepakt en ben ik vertrokken. Het is gelukkig droog, maar het waait stevig. Dit is echt Hollands weer ondanks dat ik in België loop . Met zijtegenwind loop ik richting Houthalen over een fietspad . Soms een stukje door het bos. Diverse keren word ik aangesproken door mensen en wensen mij een goede thuiskomst. Net voor Houthalen komt een vrouw op de fiets achter me aan , en zegt . Geen loopt zeker wel een lange afstand. Ja zeg ik, ik kom van Praag en ga naar Nederland. Gij zou eigenlijk op de televisie moeten. Veel succes zegt ze en fietst weer door. In Houthalen moet ik even naar de pretbonnenautomaat want mijn knip is leeg. Er staat een vrouw op mij te wachten die ook wil weten over mijn reis. Vol bewondering kijkt ze mij aan, heel veel geluk en een gezonde thuiskomst zegt ze. Aan de overkant heb ik wat boodschappen gedaan. Alleen ik moet heel nodig naar het toilet. Ik vraag daar of ik gebruik mag maken van het toilet. Eigenlijk is het alleen voor personeel, maar kom maar mee zegt een medewerker. Gelukkig daar ben ik van af, altijd komt zoiets op de ongelukkigste momenten. Intussen komt de regen met bakken uit de lucht. Het regenpak aan en de kar afdekken. Nog twee uur lopen in de regen en harde wind bij een temperatuur van zeventien graden. Om twee uur kom ik aan op de camping in Zonhoven. De mevrouw van de camping vraagt ook waar ik naar toe ga. Ik laat mijn route zien hoe ik ben gelopen. Nou zegt ze, laatst liep er een naar Rome die schreef alle dagen een verhaal op de weblog. Wij hebben ze allemaal uitgeprint, dus iedereen kan het lezen. Ik geef mijn visitekaartje aan haar. O zegt ze dat is leuk, ik ga dat ook uitprinten. Een douche muntje krijg ik cadeau, alleen voor wandelaars zegt ze.

Maandag 27 juli. Stevensweert Bree 27 km

Om acht uur zijn de broodjes klaar en kan ik ze ophalen. Ik loop richting het veerpont tussen Ohé en Laak en Ophoven. Dat is een uurtje lopen langs rivier de Maas. In de Maas drijven diverse kubus huizen in verschillende kleuren. Als ik om negen uur bij het veerpont aankom heb ik pech. Het veerpont gaat om tien uur in bedrijf. Ik mag dus een uur wachten. Dan ga ik eerst maar een broodje eten want ik heb nu al trek. Na mijn broodje pak mijn sudoku puzzel boek en ga wat puzzels proberen te maken. Om tien uur word ik naar de overkant van de Maas gebracht voor een euro. Hier vandaan is het nog achttien kilometer tot het bordje Bree. Halverwege ga ik een broodje eten en wat fruit. Nog zes kilometer staat er op een bord. Wanneer ik in Bree aankom moet ik toch vragen waar de camping is. Als (on)handige man druk ik met mijn knokige vingers op het verkeerde knopje, en ploep alles weg. Een man zegt als ge het eerste rondpunt (rotonde) recht over steekt en dan het volgende rondpunt ook dan is het nog drie a vier kilometer.

Zondag 26 juli Brunssum. Stevensweert. 27 km

Na het ontbijt mijn kar vol laden met wat Lies me heeft toegestopt. Dit zijn goeie en hele lieve mensen, ik ben hier erg verwend. Voor ik vertrek verteld Ger nog hoe ik moet lopen. Vanaf Ginsveld loop ik over een af l.c.fietspad naast de provinciale weg richting Echt. Onderweg wordt ik aangesproken door een man, die wil weten waar ik naar toe ga. Hij vindt het heel interessant en zegt ik vind het nogal wat. Ik kan het niet meer zegt ie maar ik wens je een gezonde thuiskomst. Als ik in Echt aankom ga ik even koffie drinken. Ik krijg een kop koffie en een glaasje slagroom met advocaat. Hmmmm dat is wel heel erg lekker. Ik vraag nog even de weg naar Stevensweert. Aldoor maar rechtuit zeggen ze in dit eetcafé. Ik start mijn maatjes 43 links en rechts en hobbelen naar Stevensweert met het zonnetje op mijn bol. Aan het einde van Echt zie ik natuursteenbedrijf van Michael Opeet en Beisterveld. Als ik de brug over het Wilhelmina kanaal loop zie ik veel plezier boten door het kanaal varen. Nog een paar honderd meter dan ben ik weer op een kleine camping. Rond vier uur begint het te regenen. Dus heb ik maar een tukkie gedaan van n uur. Het regent nog steeds, rond half acht wordt het droog.

Zaterdag. 25 juli. Vaals. Brunssum 25 km

Wanneer ik om half zes de camping verlaat is iedereen nog in diepe rust. Ook de jongens snurken nog, ha ha ha. Als eerste loop ik nog even terug om het drielandenpunt op de foto te zetten. Daarna ga ik richting Brunssum, dat is ongeveer viereneenhalf uur lopen. Het hangt er natuurlijk van af hoeveel bulten er op mijn pad zijn en hoe hoog. Het eerste plaatsje waar ik door heen loop is Lemiers een leuk klein dorpje. Daarna ga ik richting Bocholtz maar daar mag ik klimmend naar toe. In Bocholtz zie Ik een egeltje de weg oversteken, het waggelt langs het trottoir. Voorbij Bocholtz bij een autowasstraat begint het te regenen. De lucht ziet gitzwart en als ik om me heen kijk ziet het wit van het water. Ik heb daar mijn regenpak aangetrokken en de kar ingepakt. Na een half uur ben ik verder gegaan, het is bijna droog. Ik loop wel op mooie binnenwegen, lekker rustig. Bij het bordje Heerlerheide ga ik wat eten. Even later gaat mijn telefoon. Het is Lies van mijn overnachtingsadres. Hoe laat ben je bij ons vraagt ze. Rond elf uur antwoord ik. Als door Heerlerheide loop zie ik een monument staan . Het is een groot wiel met een dikke staalkabel er over heen. Dit wiel is van een lift geweest van de staatsmijn Hendrik. Op een gedenksteen staat te lezen: Aan de medewerkers die in deze mijn hun gezondheid verloren of er dodelijk verongelukten. Onder aan de steen staat , Bovengronds 24 en ondergronds 153 . Dit is het aantal mensen die niet meer in leven zijn. Alleen dit moment herinnerd mensen er nog aan met welk gevaar er steenkool uit de grond werd gehaald. Ik loop door Brunssum en koop wat bloemen voor mijn overnachtingsadres. Tien minuten later bel ik aan bij Ger en Lies. Wil je achterom komen met je kar vraagt Ger. Bij de achterdeur staat Lies, en ik krijg een zoen. Ik geef haar het bosje bloemen, die gelijk in een vaas worden gezet. Koffie en een grote punt vlaai met slagroom wordt er geserveerd, wel heel erg lekker. Lies begint gelijk mij van alles toe te stoppen. Lies en Ger zijn vrienden van mijn oudste zus, daarom mag ik bij hun overnachten.

Vrijdag 24 juli. Roetgen Vaals. 25 km

Eigenlijk gaat de poort van de camping om zes uur open, maar omdat ik had gezegd dat ik graag tussen half zes en zes uur wil vertrekken laten ze de poort los. Maar ik moet hem wel dicht doen. Het loopt wel lekker , de eerste vijf kilometer gaat naar beneden. In deze omgeving staan prachtige huizen, maar mijn tentje is ook niet te versmaden. Elke dag een nieuwe omgeving en elke dag nieuwe mensen. Al een paar dagen heb ik last van broekhoest. Dat komt vast omdat ik goulash soep en witte bonen heb gegeten. Aan het begin van Aachen ga ik even een bakkie koffie drinken, daar knap ik van op. Langzamerhand wordt het warmer, maar de zon zie ik niet. Het is vreselijk druk als ik door Aachen loop. Voor bijna elk stoplicht moet ik wachten, dat weet je als je door een stad loop. Maar het schiet niet op. Op deze etappe van route 66 heb ik nog niet zoveel meegemaakt. Om vijf uur komen er twee fietsers aan en zetten hun tent ongeveer tien meter van mijn tent. De keuze is niet zo goed geweest. Er zit namelijk een wespennest achter hun tent in de grond. Deze mensen zijn verhuisd naar een andere plek. Twee jongens komen ook op hun gewone fiets en zetten hun tent neer. Vanavond maak ik kennis met deze jongens en een vrouw die hier is met twee kinderen. We zitten gezellig op een picknick bank met z'n vieren. De vrouw zet een fles rosé met glazen op tafel. Ik heb nog een klein flesje rode wijn en pinda's en de jongens chips. Deze jongens komen op hun studentenfiets vanuit Groningen naar Vaals. De een studeert medicijnen en de ander als fiscalist. De vrouw werkt als secretaresse bij een advocatenkantoor. Supergaaf vinden de jongens mijn tocht. Ik vertelde dat dit mijn vierde tocht is, en dat ik van mijn eerste en tweede tocht een boek heb gemaakt. Het is de bedoeling dat ik ook hier een boek van ga maken. Alle drie zijn ze enthousiast. Dat boek wil ik eigenlijk wel lezen zegt een van die jongens. Waar kan ik het boek bestellen, bij mij of bij Shop My  book onder reizen. Het komt zoals het komt is de titel van mijn eerste boek en Jacobus bezoekt Johannes is de titel van het tweede boek. Ik vond het heel gezellig. De jongens gaan morgen weer terug naar Groningen, maar dan met de trein.

Donderdag 23 juli Jalhay. Roetgen 23 km

Bij het ontwaken schrik ik me rot, mijn telefoon is bijna leeg terwijl ik hem gisteravond nog heb opgeladen. Voordat ik mijn gezicht nat gooi met water steek ik de stekker in het stopcontact en mijn telefoon kan worden opgeladen. Ik zal wel wat aan hebben laten staan wat veel stroom verbruikt, alleen ik weet niet wat. Als ik weg ga heb ik zeventig procent prik in het apparaat. Dat moet lukken tot de volgende bestemming. Het eerste stuk moet ik langs de hoofdweg. Ze rijden hier bijna de veters uit m,n schoenen. Wanneer ik in Eupen aankom zie ik een fabrikant staan waar men foam fabriceert, oftewel polystireen ook wel tempex genoemd. Hier ben ik op zoek naar een bakker waar ik koffie kan drinken. Honderd meter voorbij mijn route is een bakker. Bij de bakker mag ik mijn telefoon opladen, dat scheelt toch weer wat energie. Tegenover de bakker staat een kerk waarvan de toren een beetje scheef staat. Maar voorlopig zal ie er nog niet afvallen. Toch neem ik een kijk in de kerk. Er staan vier biertje biechtstoelen langs de zijkant. Dit is een eenvoudige kerk zonder pracht en praal. Het orgel is omlijst met prachtig houtsnijwerk net als de preekstoel. Ik wil mijn weg vervolgen, en ik weet welke weg ik in moet slaan, alleen het navigatiesysteem op de telefoon weigert om mee te werken. Deze weg gaat vijftien tot twintig procent omhoog, heel steil dus. Het is gelukkig maar vierhonderd meter. Richtingaanwijsborden zijn wegens bezuinigingen denk ik niet aanwezig. Toevallig neem ik de juiste richting. Uiteindelijk kom ik in het bos waar een smalle weg doorheen loopt. Op diverse plaatsen in het bos zie ik mensen met emmers en pannen bramen of bosbessen plukken. Het is er druk van, nou ja het is voor niks alleen eigen tijd zit er in. En morgen jam op tafel of iets anders. In dit prachtige bos staan varens tot wel twee meter hoog, ik kan er niet overheen kijken. Deze varens zien heel mooi fris groen van kleur, het is een lust voor het oog. De vogels mis ik wel, het is maar een enkel beestje wat nog zingt. Wel hoor ik de bomen ruisen, ondanks dat er weinig wind staat. Om te wandelen is het schitterend weer, alhoewel de temperatuur wel begint op te lopen naar boven de vijfentwintig graden.

Woensdag 22 juli Jalhay. Rustdag

Lekker uitgeslapen, daar was ik aan toe. Even brood halen in het dorp, dus drie kilometer lopen heen en terug. Nog even wat rondneuzen in dit dorpje maar er is hier niet echt veel te zien. Als ik terug kom bij de tent ga ik koffie zetten. Mijn buren zijn hun tent aan het opbreken. Zij zijn ook te voet en lopen vijf tot tien kilometer per dag. Het is hun eerste voettocht, maar het viel ze niet echt mee. De vrouw heeft al een paar flinke blaren. Ik heb ze nog enkele tips gegeven over voetverzorging. Met deze tips zijn ze heel blij. Even later vertrekken ze en gaan ze vijf kilometer verder naar een camping. Het is hier nogal druk vinden ze. Hier bivakkeert ook een scouting groep die afgelopen nacht tot vier uur lawaai hebben gemaakt.  Mooi gaat mijn route 66 weer verder.

Dinsdag 21 juli Malmedy. Jalhay. 25 km

Na dat de bakker is geweest en ik mijn brood heb gehaald kan ik vertrekken. Vanaf de camping loop ik de berg af richting Malmedy. Daarna mag ik klimmen naar ruim 500 meter door het bos. In het begin gaat het nog wel. Later wordt het steiler en wordt het keientrappen en boomstronkstruikelen. Het gaat allemaal niet zo snel. Na drie uur klimmen en klauteren heb ik er tien kilometer opzitten. Eerst wat eten want de tank raakt aardig leeg. Daarna ga ik verder op zoek naar een pad wat er niet is. Dat is wel vervelend want ik wil toch wel verder. Na vier keer heen en weer lopen besluit ik richting de weg te gaan. Dan is het nog vijftien kilometer naar Jalhay. Ik loop langs boerderijen met meestal roodborst koeien. De berg af lopen gaat geleidelijk  maar de berg op gaat wat steiler. Eekhoorns zie ik een tiental meters voor me de weg oversteken, en als ik op die plek ben zie ik ze niet meer. De laatste zeven kilometer ben ik alleen maar aan het klimmen. Deze weg gaat vijf tot zeven procent omhoog. Het lijkt niet veel ,maar het is erg zwaar. Als ik boven ben staan mijn kuiten op springen. Bijna drie kilometer voorbij Jalhay is de camping, waar ik naar mijn zin veel te laat aankom. Maar het is niet anders. Deze etappe is voor mij slopend, het heeft heel veel energie gekost. Ik ben moe en neem morgen een rustdag.

Maandag 20 juli Sankt Vith- Wiesenbach Malmedy. 23 km

In alle vroegte vertrek ik naar de volgende bestemming. Wat zal er vandaag allemaal gebeuren, ik ben benieuwd. Ik volg het fietspad naar Deidenberg. Een enkele keer moet ik een paar kilometer over de hoofdweg. Daarna volg ik een paar kilometer een bospad, dat is lekker lopen , alleen die grote gaten in dit pad is een beetje lastig. Het weer is een beetje somber. Vanaf de camping heb ik wat motregen. Het is te kort om het regenpak aan te trekken en eigenlijk teveel om het uit te laten. Als ik in Waimes kom  probeer ik brood te kopen, maar de bakker is met vakantie. Ik vraag aan een man waar ik dan brood kan kopen. Over anderhalve  kilometer zegt de man. Deze man komt uit Bergen nog een goeie reis verder nadat ik heb uitgelegd wat ik doe. Nog een half uur lopen dan dan zit het er weer op voor vandaag. Ik wilde verder lopen , maar ik hoorde achter me een grote klap. Twee auto's op elkaar, ik draai me om om te helpen maar van alle kanten komt er hulp toegesneld. Kinderen worden heel snel uit de auto gehaald. Lichamelijk letsel is er nauwelijks zo op het eerste gezicht. Ik loop door en onderweg komt er een ziekenwagen aangesneld met alle toeters en bellen. Even later arriveer ik op de camping. Vanmiddag wilde ik een douchmuntje kopen , maar die krijg ik van de eigenaar. Vandaag moet ik extra boodschappen doen , want morgen is er een nationale feestdag in België en zijn alle winkels dicht. Zelf kan ik niet eerder weg dan negen uur dan is er pas brood.

Zondag 19 juli. Heinerscheid Sankt Vith. Wiesenbach. 23 km.

Om vijf uur begint het te onweren en vreselijk hard te regenen. Ik luister naar de grote druppels die op mijn tent kletteren, even dacht ik dat ze door het doek zouden gaan. Rond half zeven wordt het droog en ga ik mijn tent inpakken. Kwart over zeven vertrek ik. Ik heb nog even gewacht op de buurjongen. Hij wilde zo graag mijn kar zien, maar hij slaapt nog denk ik. In Wieswarnpach heb ik wat boodschappen gedaan. Langs weilanden en graanvelden en door het bos loop ik richting Oudler. Boven de gekortwiekte zie weer een paar valken sierlijk zweven op zoek naar prooi. Hoog in de lucht blijven ze stil hangen, en opeens duiken ze naar beneden. Een prachtig schouwspel is dat. Ik volg een onverhard pad door het bos richting Sankt Vith. ń Paar kilometer voor Sankt Vith is de camping Wiesenbach. Dit is een kleine camping met veel vaste plaatsen. Vanmiddag vraag ik aan mijn Belgische overburen of ik mijn tent mag opladen. Met alle plezier zeggen ze. Waar komt ge vandaan. Ik leg uit dat ik van Praag naar Winkel loop. Nou zegt een man , ik heb hier heel wat vreemde mensen gezien, maar gij verdient de gele trui. Ik krijg een kop koffie en even later word ik uitgenodigd om mee te eten. Met twaalf personen zitten wij aan tafel. We eten stoofpotje met patat, salades en nog meer. Deze mensen zijn collega's en ex colega,s die regelmatig heel gezellig bij elkaar zitten. Ik vind het heel gezellig. Er wordt me verteld dat ik het woord poepen niet moet gebruiken. Het is nogal een gênant woord, een andere betekenis dan bij ons. Rond half tien bedankt ik deze mensen voor hun gastvrijheid en kruip ik in mijn mandje.

Zaterdag 18 juli Eisenbach- Kohnenhof Heinerscheid 23 km

Gister in de namiddag en avond had ik een vriendinnetje, een bijdehand meisje van vijf. Steeds komt ze dingen vragen. Ze heeft mega bellenblaas van haar ouders gekregen. Dat wilde ze demonstreren voor mij. Eerst lukte het niet zo erg, maar door oefening gaat het steeds beter. Later noemt ze mij zelfs opa. Om negen uur zeg ik tegen haar dat ik ga slapen, en ze helpt mee de tent dicht te ritsen. Haar vader zegt dat ze nu zachtjes moet praten want buurman slaapt. Daar had ze haar twijfels over. De eerste paar kilometer is goed te doen. Bij Dornauer muhle mag ik een pad op waar al jaren niemand meer is geweest. Ik kan nog net aan de trekker sporen zien dat het een pad is geweest. Dit pad gaat steil omhoog. Na honderd meter ligt er een boom dwars over het pad. Met mijn kar kan ik er net over heen al kost het wel veel moeite. Weer tweehonderd meter verder ligt er weer een boom over het pad. Nu kan ik niet over de boom heen en er ook niet langs. Nu pak ik mijn zakmes en tover de zaag te voorschijn. Ik lijk wel een houtvester dat ik takken van een boom moet zagen om een doorgang te creëren. Ook deze missie is geslaagd, ik geef het ook niet zo gauw op. Zo de weg is vrij en ik kan weer doorlopen, met twee à drie kilometer per uur klim ik naar boven naar bijna 500 meter. Boven op de berg heb ik een prachtig panoramisch uitzicht. Via Dahnen loop ik richting Sevenig. Halverwege stop ik wat te drinken, even moet ik mijn keel schrapen. Daar hoor ik wat in de struiken, er springt een ree uit de bossage en gaat er als een speer vandoor. Van Sevenig mag ik bijna steil naar beneden door het bos. Op dit pad is het boomtakstruikelen. Elke stap die ik doe kraakt het onder mijn voeten en kar. Na twee kilometer bos kom ik uit op een grindpad wat een stuk beter loopt. De laatste drie kilometer mag ik weer klimmen over een smalle asfalt weg. Rond half twaalf ben ik op plaats van bestemming. Aan mijn buurman vraag ik hoe laat de supermarkt open gaat. ( omdat ik geen brood meer heb en mijn tas leeg is. De buurman komt met wat brood en nog wat andere dingen voor op brood en onderweg. Voor vanavond ben ik uitgenodigd om bij de buren te eten. Leuk hoor.

Vrijdag 17 juli. Vianden Eisenbach - Kohnenhof 20 km

Mijn wekker had ik gezet op vier uur, maar eigenlijk was het niet nodig. Om tien minuten voor vier hoor ik een enorme klap en het begint direct heel hard te regenen. De wekker heb ik maar uit gezet, ik ben nu toch al wakker. Deze onweersbui wacht ik maar even af. Om half zes sta ik start klaar, maar wederom een donderslag met een flinke stortbui. Donar doet goed zijn best daar boven. Rond zes uur vertrek ik met alles ingepakt en afgedekt. Onderweg krijg ik nog af en toe een bui in mijn nek. Rond half acht breekt de zon door en kan de jas uit. Bij Vianden staat boven op een berg een kasteel. Ik loop langs rivier de Our over een fiets- wandelpad. Een heel eind is een houten brug naast de weg en de rivier. Onderweg loop ik langs een kunstmatige waterval waar stroom wordt opgewekt. Aan de andere kant van de weg staat het stroombedrijf. De omgeving is hier prachtig. Inmiddels is de temperatuur aardig opgelopen. Volgens het weerbericht zou het vandaag 34 graden worden. Nou dat schiet al aardig op. Drijfnat van het zweet loop ik richting Übereisenbach. Even dacht ik dat ik er was, maar ik mag nog een paar kilometer door. Dat vind ik met dit weer niet zo erg. Om kwart over tien arriveer ik op camping Kohnenhof dat toch bij de plaats Eisenbach hoort waar ik al een paar kilometer voorbij ben. Ik meld me bij de receptie. U bent vroeg zegt de dame, u bent zeker vroeg vertrokken. Ja zeg ik, om kwart over zes ben ik uit Vianden vertrokken. Dan heeft u stevig doorgelopen het is twintig kilometer. Na dat ik mijn tent heb neergezet komt een buurvrouw een praatje maken en bied een luchtpomp aan om mijn luchtbed op te pompen. Dank u wel voor het aanbod maar dat past niet, maar hij is zo vol hoor. Het is een goeie oefening om mijn ambosuur op pijl te houden, zo verleer ik het afblazen niet. Rond half twaalf komt een andere buurvrouw een praatje maken over mijn tocht, en wil uiteraard alles weten. Ik vraag of er hier een supermarkt is. Nee zegt ze, maar ik wil wel wat meenemen voor je. Wij gaan zo naar de winkel en komen aan het eind van de middag weer terug. Dat is geregeld. Ook mag ik mijn telefoon daar opladen, want je kan hem niet in de aangelegenheid laten . De kans is groot dat ie dan weg is ( gejat om het zo maar te zeggen ). Ik vind het geweldig zulke hulp.

Donderdag 16 juli Echtenacherbrûck. Vianden

Iedereen slaapt nog als ik mijn tent opbreken. Ik vertrek in Westelijke richting. Direct na de brug mag ik over een klein weggetje geplaveid met keien. Dit pad gaat nogal steil omhoog. Na 100 meter gaat het pad over in los grind. Dat is dus grindglijden, een stap vooruit en een halve stap achteruit. Na drie kilometer loop ik het bos in. Daar is het grote keien stappen en boomstronkstruikelen. Het is zwaar en met regelmaat moet ik even een paar tellen rusten. Wat water drinken en weer verder klauteren. Als ik er twee kilometer op heb zitten kijk ik naar een aantal rotsen die zo mooi zijn uitgesleten door wind en water. Ik waan me bijna in de prehistorie, wat een paradijs. Het is heel stil in het bos. Drie mensen ben ik tegen gekomen op deze zeven kilometer. Bij Biesdorf kom ik weer uit het bos en loop ik langs graanvelden richting Körperich. Vanaf Körperich loop ik richting Rothenstein a de Our. Halverwege word ik aangesproken door een man die zijn hoge gras aan het maaien is. Of ik koffie of iets anders wil drinken.  Een frisdrank heb ik gekozen. Hij roept zijn vrouw en vraagt of die wat wil inschenken. Hij woont al vijftien jaar in Duitsland, maar zit nu in de ziektewet omdat hij een ongeluk heeft gehad op zijn werk. Zij wijzen mij een andere weg en loop ik langs de rivier de Our. Dit water is glashelder, ik kan de vissen zien zwemmen.

Woensdag 15.juli Trier Echternacherbrück 25 km

Tot de brug is de weg vlak, maar dan mag ik klimmen naar 325 meter. Ook hier zijn een paar haarspeldbochten en passeer een aantal dorpjes. Ik loop op een pad wat door het land gaat. Via die landpaden kom ik uit bij Kersch. Hier vandaan mag ik door het bos. Het is klimmen en klauteren en zelfs boomstronkstruikelen. Het valt me op dat het heel stil is in het bos. Vogels hoor ik niet zingen, alleen een beetje ruisen van de bomen. Een paar keer zie ik zomaar ergens water vandaan komen. Dat water stroomt soms kletterend door een geultje naar beneden. Als ik uit het bos kom ben ik in Godendorf. Van Godendorf loop ik langs de rivier de Sûre naar Echternacherbrück. Rivier de Sûre komt uit in de Moesel, bij Wasserbilligerbrück maar waar rivier de Sûre begint kan ik op Ik kaart niet vinden. Rivier de Moesel mond uit in de Rijn bij Koblenz.Eigenlijk loop ik een brug te ver, maar zo erg is het niet. De ingang van de camping is in het midden van de straat. Dit is een hele grote camping waar je dicht op elkaar staat. Ik sta op het  tweede terras en heb een mooi uitzicht over het water. Hier lopen heel veel ganzen die met regelmaat veel herrie maken. Een meisje van een jaar of drie gaat de ganzen voeren. De ganzen gaan naar het meisje maar het meisje gaat hard hollend naar haar ouders met een koppel ganzen achter haar aan.

Dinsdag 14 juli. Trier vrije dag

Vandaag heb ik een rondje door de stad Trier gelopen. Vanaf de camping ga ik via de Römerbrücke richting het centrum. In het centrum van Trier staat de Dom. In het jaar 310 bouwde men de eerste grote baseliek. De Dom van Trier is de oudste bisschopskerk van Duitsland. Trier was ooit het grootste metropool van het Romeinse rijk. Nergens anders in Duitsland is de Romeinse tijd zo authentiek te beleven. Porta Nigra een kolossale Romeinse verdedigings poort. Bij Porta Nigra is ook het stadsmuseum . Tegen betaling kan je naar boven in de Porta Nigra en heb je uitzicht over de stad. Dan is er het amfitheater een arena met geheimzinnige onderwereld en de Romeinse brug en nog meer. Het is de moeite waard om Trier te bezichtigen. Er is een groot winkekelcentrum met zeventig winkels. Het is alleen jammer dat ook hier winkels leeg staan. Dit zie ik door heel Duitsland maar ook in Tsjechië is er leegstand. Als ik terug kom op de camping staan er twee tentjes tegenover me. Twee mannen die elkaar gisteren hebben ontmoet. Zij fietsten beide de groene route, maar alle twee een andere richting. Rond zes uur komen er nog vijf fietsers,zij komen uit Engeland. Een van hen kijkt naar mijn stoel en zegt ze zijn mooi maar erg duur. Toevallig staan hier vier van deze stoelen. Net nadat ik het eten op heb komt een jonge vrouw vragen of ik nog wat pasta wil want ze heeft nog wat over. Helaas zeg ik , ik heb net gegeten.

Maandag 13 juli. Reinsfeld. Trier. 30 km

Het is droog gelukkig. Gistermiddag heeft het geregend tot acht uur. Als ik weg ga ben ik op zoek naar het fietspad. Ik vraag het aan een politieagent. Die stuurt me nota bene naar de hoofdweg. Ik loop door en zoek het fietspad op. Dit fietspad was vroeger een spoorlijn van Bingen naar Ruwer. Op deze route staan diverse locomotieven als monument. Soms ligt er nog een stuk spoorlijn naast het fietspad met ijzeren biels( bielzen ). Het fietspad gaat ongeveer zeven kilometer door het bos. Geleidelijk aan gaat het fietspad omhoog naar zo'n 669 meter. Bij het plaatsje Thomm ga ik via enkele haarspeldbochten ( of zo als ze hier zeggen een spaghetti weg ) naar 425 meter richting Waldrach. Daarna vervolg ik mijn weg naar Trier. Uiteraard loop ik te ver en kom ik uit in Trier Noord terwijl ik in Trier West moet zijn. Bij de derde brug en dan links is een camping wordt mij verteld. Als ik de Konrad Adenauerbrug oversteek zie ik alleen maar campers staan. De schrik slaat me om het hart, ik moet toch niet nog vijf kilometer doorlopen. Er komen twee fietsers aan die ik aanhoudt en vraag of daar beneden ook een camping is. In het Nederlands krijg ik antwoord terug. Ja zeggen ze aan het eind van de camperplaats begint de camping. Dit stel mensen komen uit Almelo en maken een praatje met me. Van de vrouw krijg ik een pakje drinken en een plakje Bolletje ontbijtkoek. Ben je al op SBS6 geweest in Hart van Nederland. Nee zeg ik. Zeg je tegen je vrouw dat ik het heel knap vind zo,n eind lopen. Doe je wel voorzichtig en heel thuis komen hoor. Na dit praatje meld ik me op de camping. Super zulke mensen.

Zondag 12 jul, Birkenfeld - Reinsfeld 27 km

De sleutel van de douche heb ik, zoals afgesproken. aan het stuur van een van de motoren gehangen. Eerst ga ik richting Brücken. Deze weg is redelijk vlak. Daarna ga ik naar Achtelsbach dat op een hoogte ligt van 430 meter. Het is allemaal goed te doen. rond 7 uur loop ik al; in mijn hemd. Van het klimmen ga je heel erg zweten. Als ik bij Hermenskeil ben heb ik diverse klimmetjes achter de rug. Zelf ben ik doorweekt. In deze plaats koop ik wat broodjes en een kop koffie. Aan een tafel die buiten staat drink ik mijn koffie. Een vrouw spreekt mij aan en vraagt waar ik vandaan kom etc. Zij vertelt mij dat mensen uit Saarland vriendelijker zijn dan de mensen uit Schwarzwalderhochland. Nou, ik heb daar in ieder geval niets van gemerkt. Nog 8 km te gaan naar Reinsvfeld maar het tempo ligt niet zo hoog. Dat komt door al die heuveltjes waar ik overheen moet. Als ik om twee uur op de camping kom, moet ik wachten tot drie uur. Ik mag zelf een plaats uitzoeken als ik maar wel kom melden waar ik sta. Om zes uur wil ik gaan koken maar dan begint het te regenen. Bij Nederlanders mag ik mijn eten onder de luifel van de voortent koken, zodat ik droog sta. Mijn eten mocht ik in de voortent opeten. Daarna kreeg ik koffie en we praten over mijn tocht. Dat vinden ze heel interessant. Ze wensen mij een hele goede reis.

Zaterdag 11 juli 2015, Tiefenstein - Birkenfeld. 20 km

Ik ben iets later vertrokken dan mijn planning was, dat zal wel door die paar biertjes komen. Ik loop van Tiefenstein naar Idar. Als ik doorloop naar Algenroth ga ik een berg op naar ongeveer 300 meter. Bij Oberbrombach ben ik op een hoogte4 van 478 meter. Dat is weer een beste conditietest. Vanaf Burbach wordt het weer wat vlakker, het is nog wel wat heuvelachtig maar goed te doen. Als ik door Elchweiler loop word ik door een man staande gehouden omdat ik lopend op de kaart kijk. Kan ik u helpen, vraagt de man, waar wilt u naar toe? Kijk hier wil ik naar toe, naar deze camping, zeg ik en wijs op de kaart. Dan kunt u het beste de tweede weg rechts nemen, dan loopt u zo de camping op. Bijna aan het einde van het dorp zit een vrouw buiten aan haar ontbijt. U loopt vast een lange wandeling, en mag ik weten waar naar toe? vraagt ze. Ik laat mijn route zien. Goeie God!, zegt ze, wilt u koffie? Ik kan ook nog ontbijt krijgen. Na een half uur stap ik,  na een gezellig praatje weer op.
Ze wenst mij een gezonde thuiskomst. Ze zegt: Bij de Lidl moet je rechtsaf, dan loop je zo de camping op. Ik probeer voor 1 uur op de camping te zijn en dat lukt. Maar de receptie is gesloten tussen 12.00 en 15.00 uur. Dan eerst maar even een broodje eten. Na het eten ben ik in de schaduw op een bankje gaan liggen slapen. Opeens gaan mijn voeten heen en weer. Ik word wakker gemaakt door een Nederlandse vrouw. Zij vraagt of ik al heb gegeten. Ja, zeg ik. O jammer, anders had ik een eitje voor je gebakken. Ik heb evengoed de vrouw bedankt voor het aanbod en gezegd dat ik dat erg lief vind. Om 10 over drie gaat de receptie open. intussen staan er vijf mensen te wachten. Ik krijg een plaats achterin tegenover twee motorrijders. De borg voor de sleutel voor de wc en douche kost 20 EURO. Dat krijg ik morgen weer terug bij inlevering.  Nou zeg ik, ik wil om half zes weg. Dan ben ik er nog niet zegt de dame maar kom het geld maar bij mij thuis halen. Ik mocht niet de sleutel in de brieven bus doen en alleen voor de tentplaats betalen. Vanavond komt de vrouwelijke motorrijder vragen of ik wijn bij ze kom drinken. Uiteraard doe ik dat. Ook word er brood, worst etc gesneden. Pak maar hoor, zegt ze. Ik heb al gegeten zeg ik. Ja, zegt ze, alleen een salade. Later op de avond zegt ze: als wij nou jou sleutel inleveren krijg je van ons het resterende bedrag van de borg terug. Zo gezegd, zo gedaan. Annabel en Andreas hebben veel door Afrika gereisd en er gewerkt. Annabel werkt nu als sociaal werker en Andreas als motor monteur. We hebben lekker gebabbeld, althans ik heb geprobeerd om mij verstaan baar te maken met mijn kromme Duits. Om 10 uur kruip ik in mijn slaapzak want ik wil op tijd weg omdat het 34 graden zou worden.

Vrijdag 10 juli 2015, Merksheim Monzingen - Tiefenstein, 35 km

In alle stilte vertrek ik richting Kirn. Van Kirn loop ik door naar Fischbach. Tussen deze twee plaatsen wijkt het wandelpad af van de rivier en er is een berg. Het is klimmen geblazen naar ongeveer 400 meter. Tussen Kirn en Fischbach staat een man mij op te wachten bij een steenbrekerij. De man wil van alles weten over mijn Wheelie. Hij maakt er ook een foto van. Hij wil er ook een kopen en dan naar Santiago de Compostela lopen. Ik zeg tegen hem je mag wel even proberen ermee te lopen. Dat wilde hij wel. Eerst moest ik de buik band 20 centimeter langer maken. U heeft nogal een omvangrijk lichaam, zeg ik tegen hem. Nou dat vind hij zelf ook wel en moest erom lachten. Mijn route is eigenlijk naar Bruchweiler. Vanaf Kirn is dat 21 kilometer, en naar Idar Oberstein is het 16 kilometer. Ik heb gekozen voor Idar Oberstein. Als ik door Oberstein wandel, zie ik een kerkje tegen de bergwand aangeplakt. Alleen het torentje staat vrij, dat vind ik heel apart. In de binnenstad is het gezellig met restaurantjes en winkeltjes. Als ik in Idar Oberstein ben, moet ik nog vier kilometer naar Tiefenstein, dat viel eigenlijk een beetje tegen. Bij een sportplaats is een camping, alleen de receptie is niet te vinden. Op het veld zie ik een Nederlander staan. Ik vraag of hij weet waar ik mij moet melden. O, zet je tent maar neer hoor, zegt hij, de beheerder komt straks wel. Ze zijn hier erg gemakkelijk zegt de man. Een half uur later ga ik naar de kantine, Daar zijn een aantal mensen aan het werk. Ik vraag waar ik me kan douchen. Daar in die rode containers, zeggen ze. Ja, maar ik heb geen sleutel, zeg ik. Die krijg ik van die mensen maar ik moet hem wel teruggeven als ik een sleutel van de beheerder krijg. Die komt over een uur, zegt men. Mijn tent staat tegenover die andere Nederlanders. Zij komen uit Oudkarspel. Vanavond word ik uitgenodigd voor een biertje. Om 10 uur kort ik het  padje in en ga ik naar mijn mandje. De beheerder heb ik niet gezien, dus heb ik ook niet betaald.

Donderdag 9 juli 2015, Bad Münster-Merxsheim Monzingen 25 kilometer

De start is niet zo prettig vanmorgen. Toen ik de tent wilde gaan opbreken, begon het te regenen. DAt wacht ik maar even af, dacht ik. Na een half uur wordt het weer droog maar er valt nog wel af en toe een spatje. De boel inpakken en gaan maar weer. Ik ga over een lang breed pad tot aan Oberhausen aan de Nahe. Hier hoor ik vogels weer fluiten en zingen. Geweldig mooi. Het stromen van de rivier en het ruisen van de bomen en verder de stilte om me heen, dat vind ik heerlijk. Er staan hier langs de rivier veel borden met informatie over welke vissen hier in de rivier zwemmen. Het district Koblenz heeft dit gebied bestempeld als natuurgebied. De dobbelsteenslang (matrix tessalata) dreigt uit te sterven. Men wil deze slangensoort beschermen. De kleine wegen door het bos zijn afgesloten voor motorvoertuigen. Deze slang is ongevaarlijk en niet giftig. Het leeft hoofdzakelijk van kleine visjes. Deze ringslang komt nog op drie plaatsen voor in Reinland Palts. Een volwassen slang kan 90 centimeter lang worden. Helaas heb ik hier nog geen slang gezien. Om kwart voor een is de receptie al dicht. Ga maar ergens staan, zegt een man tegen mij. Er is plaats genoeg. Vanavond zit ik mijn verhaal te schrijven als diezelfde man komt vragen of ik een biertje bij hem kom drinken. Dat heb ik gedaan. Deze man komt uit Mainz en is alleen op vakantie in zijn beschilderde VW bus. Hij is van Nederlandse afkomst. Ik geef hem een visitekaartje, hij leest het en begint te lachen. Hij dacht dat zijn naam op het kaartje stond. Hij leest "van Praaij naar Winkel". Zelf heet hij van Raaij. De man heeft zijn bril niet op, daarom las hij het verkeerd. Dat krijg je als je ouder wordt, dan zie je het niet meer zo scherp.

Woensdag 8 juli 2015, Heidenfahrt - Bad Münster, 38 km.

Om kwart voor zes staan de maatjes 43 links en recht te trappelen om te vertrekken. Zij willen naar Bingen, waar de volgende overnachting zou zijn. Het is niet zo warm meer, dus het loopt wel lekker. De vogels hoor ik af en toe een beetje zingen, de kraaien gaan wel flink tekeer. Vandaag loop ik langs de Rijn van Heidenfahrt tot Bingen. Bij Ingelheim staan twee pijlers in de Rijn en nog een gedeelte van een brug. Deze brug is opgeblazen in de tweede wereldoorlog, door de Duitsers zelf zodat de vijand de Rijn niet over kwam. Vier kilometer voor Bingen is de camping. Daar ben ik maar voorbij gelopen omdat ik daar al om half negen ben. Ik dacht dan loop ik maar door naar Winzenheim. In Bingen sta ik te wachten voor een spoorwegovergang. Een half uur heb ik gewacht, maar de spoorbomen gingen niet omhoog. Verderop is een tunneltje voor voetgangers en fietsers. Daar ben ik maar naar toe gelopen. Eigenlijk wilde ik alleen maar brood halen, net over het spoor. Dan maar ergens anders brood halen. Vanaf hier loop ik langs de rivier de Nahe en neem ik afscheid van de Rijn. Het is een vlakke weg, zonder bulten. Zonder erg ben ik Winzelheim voorbij gelopen en sta ik in Bad Kreuznach. Daar is wel een camping maar alleen voor campers. Dan nog maar een paar kilometer doorlopen naar Bad Münster. Hier kom ik om vier uur aan maar dan heb ik er wel 38 km opzitten.
Vandaag heb ik dus twee etappes gelopen. Het lichaam moet er wel weer aan want na een uur rust op de camping voel ik de spieren. Nou ja, morgen zie ik wel weer.

dinsdag 7 juli 2015, Mainz- Heidenfahrt

Langzamerhand ben ik mijn spullen aan het inpakken, nog even wat boodschappen doen en dan de Wheelie gereed maken voor vertrek. Petra en Michael vinden het jammer dat ik weg ga. Maar ja, ik kan hier niet altijd blijven. Ik moet en ik wil weer verder, anders kom ik niet thuis. Deze mensen hebben mij ontzettend verwend. Daar zijn geen woorden voor. Als ik wat wilde opruimen, of iets anders wilde doen, dan zeiden ze: Nee, jij moet rusten. Jij bent onze gast. Terwijl ik mij tas aan het inpakken ben, krijg ik nog van alles toegestopt. Zoals honing, marmelade en een flesje Sambuca. Sambuca is een goed medicijn tegen de kou, zeggen ze. Alles is ingepakt, ik ben klaar voor vertrek. Dan moet ik alles in de bus laden. Petra en Michael wilden mij per sé naar Heidenfahrt brengen, maar het liefst nog verder om de verloren dagen ion te halen. Ik vind Heidenfahrt ver genoeg. De rest ga, en wil ik lopen. Ze zijn heel bezorgd om mij. Het afscheid valt Petra zwaar, ze blijft thuis. Ook omdat ze nog ziek is. Met wat traantjes in haar ogen, krijg ik een zoen en gaat ze in huis. Michael brengt me weg en ook hij heeft wat moeite met het afscheid. Zo, de ontvoerders hebben me losgelaten. Morgen is mijn eerste etappe weer na 6 dagen rust omdat het heel heet was de afgelopen dagen, ca 42 graden. Vanavond viel er nog een klein beetje regen en het onweerde maar dat stelde niet veel voor.

Maandag 6 juli Mainz vrij

Na het ontbijt heb ik eerst afgewassen. Daarna ben ik een rondje gaan lopen. Na twee uur kom ik terug met wat aardbeien. Onder de middag hebben Michael en ik rijst met pruimen gegeten. Dat vond ik erg lekker. Het is jammer dat Petra nog erg ziek is. Vanmiddag heb ik een paar gaatjes geboord voor Michael in de garage voor een nieuwe elektra leiding naar zijn carport. Daarna heb ik het gras gemaaid achter maar ook aan de voorkant. Je hebt een ijskoffie verdiend zei Michael. Hij is heel dankbaar dat ik het gras heb gemaaid. De Nederlandse les begint om half zes. Dit wordt gehouden in een Grieks restaurant. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Niet iedereen heeft zijn huiswerk gemaakt over een bekende Nederlander. Het interview van Michael naar mij is wel geslaagd, denk ik. Van de leerlingen worden nog enkele vragen gesteld. Om zeven uur wordt het eten opgediend, en tussendoor wordt er naar mijn mening redelijk goed Nederlands gesproken. De lerares corrigeert af en toe. Rond negen uur gaan we huiswaarts. Als we thuis zijn drinken Michael en ik nog een wijntje. Daarna gaan we slapen.

Zondag. 5 juli. Mainz snipperdag

Deze morgen ontwaak ik pas om half negen. Volgens Michael was het om zeven uur al 27 graden. n Lekker ontbijt met noten en zaden brood en een eitje erbij. Voor Michael heb ik nog een paar grote platte stenen uit de bus gehaald en achter in de tuin gelegd. Zelf kan Michael dat niet doen omdat hij met krukken loopt na een beenoperatie. Daarna hebben wij samen wat vragen opgesteld voor zijn interview aan zijn bekende Nederlander, zoals hij zegt. Zijn bekende Nederlander ben ik. Na vijf rustdagen worden mijn beentjes toch wat onrustig. De spieren weer wat korter, en soms krijg ik wat kramp in de kuiten. Af en toe moet ik wat rek en strek oefeningen doen om het lichaam en de conditie op peil te houden. Op een half ronde bal heb ik wat oefeningen gedaan. Vanmiddag heeft Michael de plaatsen en campings van mijn route voor mij in de p c gezet. Helaas is Petra verkouden geworden , daar is zij heel ziek van. Michael heeft ook diverse soorten muziek op mijn telefoon gezet. Het begint al wat af te koelen. Om negen uur vanavond is het 27 graden. Om deze tijd gaan we pootje baden in de tijl met een glaasje wijn.

Zaterdag 4 juli Mainz snipperdag

Vanmorgen heb ik mijn schoenen weer opgehaald. De schoenmaker heeft de stiksels weer keurig gerepareerd.  Wel heb ik er nog een paar wandelschoenen erbij gekocht voor reserve. Mijn reserve schoenen die ik mee heb zijn te krap geworden en krijg ik er zere voeten in. In september nemen Petra en Michael deze schoenen mee naar Winkel als ze bij ons op visite komen. Vandaag zijn we naar Wiesbaden gereden om in het bos wat verkoeling te zoeken. Dat hebben we ook gevonden. Michael weet een leuke wandelroute. Halverwege deze route is een klein waterloopje. In het waterloopje is een betonnen bak gemaakt. Het water van het stroompje komt in deze bak en blijft op niveau. Hier kan je doorheen lopen en is heerlijk verkoelend. Het is de bedoeling dat je het volgens het dr Kneipp systeem doet. Met elke stap moet je je voet uit het water en er dan weer in. Dat is het meest effectieve verkoeling en niet langer dan een minuut. Dan even rusten  en dan de sessie weer herhalen. Ik vind het heerlijk. We lopen verder de berg op naar een restaurant. Hier eten en drinken we wat. Op de terugweg nog even naar dr Kneipp en pootje baden. Als we weer bij de auto komen  is de temperatuur opgelopen tot 38 graden. Maar als we in Mainz zijn is het 42 graden . Vandaag heb ik ook geen vogels horen zingen of kwetteren. Ook die sparen hun krachten. Als het weer wat koeler wordt zingen ze weer het hoogste lied.

Vrijdag 3 juli Mainz snipperdag

Voor het ontbijt heeft Michael broodjes op de grill gelegd. Heerlijk die warme broodjes. Na het ontbijt zijn we even naar het centrum van Mainz gegaan, omdat Petra naar de huisarts moest. Michael en ik hebben een rondje gelopen naar de rivier de Rijn. Aan de rivier de Rijn is nog een stukje te zien van een verdedigings muur en een soort verdedigings toren. Aan de toren is een groot hotel gebouwd. Ook aan de rivier de Rijn staan tien appartementencomplexen met tien tot vijftien appartementen per complex. Deze woningen kosten gemiddeld € 500.000 per stuk. Een sjeik van Saoedi-Arabië heeft een heel complex gekocht. Dit is niet alleen voor hem zelf, maar ook voor al zijn vrouwen. Er is nog wel wat ophef geweest ,omdat het complex maar drie weken per jaar gebruikt wordt . Na dit kleine rondje lopen gaan we weer huiswaarts. Het wordt te warm en Michael krijgt bezoek van een collega. Rond drie uur hebben Michael en ik mijn route wat aangepast. De route loopt iets anders dan ik had gepland. Het is heel veel werk , maar nu ben ik bijna zeker van een camping. Vanavond na het eten gaan we weer met z'n drieën pootje baden en een glaasje wijn erbij.

Donderdag 2 juli Mainz snipperdag

Omdat het zo extreem warm is mag ik bij Michael en Petra blijven tot de temperatuur wat naar beneden gaat. Gisteravond heerlijk gegeten. Het was om elf uur nog 25 graden. Het is niet echt veel koeler geworden dat ik vanmorgen van bed kwam. Een lekker ontbijt met verschillende broodjes en beleg. Daarna zijn Michael en ik nog campinggaz wezen halen. En vanmorgen zie ik dat het stiksel van mijn schoenen los is. Dus gaan we ook nog even naar de schoenmaker, maar die heeft geen naaimachine. Hij neemt ze mee en zaterdag kan ik ze weer ophalen. Michael en Petra zijn op Nederlandse les en vinden het leuk als ik in het Nederlands blijf praten. Het verbeteren van hun uitspraken kunnen ze wel waarderen. Om tien uur is het 32 graden, maar de temperatuur loopt nog steeds verder op. Het is te warm om ook maar iets te doen. De temperatuur loopt op tot 37 / 38 graden. Alleen zitten in de schaduw loopt het vocht met straaltjes over mijn lichaam. Mijn kleren zijn drijfnat. Vandaag hebben we Chinees gegeten. Heel lekker en vanavond een rood wijntje gedronken. Met ons drieën zitten we in een tijl met water met ons opgezwollen voeten.  Petra heeft er nog een koelelement in gedaan. Zij hebben aan mij gevraagd om mee te gaan naar de Nederlandse les. Petra en Michael moeten een presentatie geven over een bekende Nederlander. Deze Nederlandse les is op maandag. Ik heb beloofd om mee te gaan.

Woensdag 1 juli Fürth Mainz snipperdag

Deze dag neem ik een snipperdag. Het is eigenlijk te warm om te lopen. Het plan is om vandaag naar de zoutgrotten te gaan. Ik ben erg benieuwd hoe diep we onder de grond gaan. Vol verwachting ga ik om elf uur naar binnen. Hartelijk word ik ontvangen. Begeleid door een dame gaan we naar een deur waar ik plastic overschoenen aan krijg. De deur gaat open en we gaan naar binnen. Zoekt u maar een stoel uit. De vloer is bedekt met grove zoutkorrels. In deze ruimte staan tien relexstoelen. Goed diep adem halen en zet de stoel maar in relaxstand. De dame vertrekt en ik zit hier in een ruimte wat op een zoutgrot moet lijken. Drie kwartier duurt deze sessie. Wel wordt er mooie harpmuziek gedraaid. Het is donker , maar hier en daar worden wanden en plafond verlicht. Ik doe mijn ogen dicht en zie een mooie vrouw achter een harp zitten tussen hard zwoegende zoutdelvers. Als ik mijn ogen doe zijn de drie kwartier voorbij. Dit is een namaak zoutgrot, het is meer voor de ontspanning. En als je de ruimte verlaat is het de bedoeling dat je wat schoonheidsproducten koopt. Mijn volle verwachting is teniet gedaan , maar het was wel ontspannend. Weer terug naar de camping waar de temperatuur is opgelopen tot vijfendertig graden. Mijn tent inpakken want Michael en Petra komen mij ontvoeren. Precies om een uur staan ze voor mijn neus. De kar wordt ingeladen en op naar Mainz. Het is veel te warm om te lopen zeggen ze.

Dinsdag 30 juni Marbach/Stausee Feurth 18 km

Vanmorgen ben ik om vijf uur vertrokken. Omdat het jonge stel mij in mijn oor had gefluisterd dat het 38 graden of nog warmer zou worden. En naar het weekend 40 graden. Dus ik heb de wekker op vier uur gezet, maar ik ben om half vier al wakker. Weer ga ik vandaag gedeeltelijk over het fietspad en over de hoofdweg. Om half zes begint de temperatuur al aardig op te lopen. Rond tien uur ben ik aan het begin van Feurth en haal ik bij de bakker wat broodjes en een kopje koffie. Een klant vraagt waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga enz enz. Dan laat ik mijn kaart zien waar de route op staat. Viel pass zegt de klant. En van de bakker hoef ik de koffie niet te betalen, de broodjes wel. Ik drink de koffie buiten in de schaduw op. Op dat moment ben ik toch door de warmte bevangen. Alles begint te draaien voor mijn ogen. Gelukkig heb ik nog een beetje water en wat zoute cashewnoten. Dat heb ik eerst maar genuttigd. Zo ben ik een half uur blijven zitten, toen ging het wel weer. Bij een pompstation heb ik nog wat vocht gehaald. Wat kan water dan lekker zijn. Om elf uur loop ik de camping op. Tent neerzetten en eerst even slapen. Tegen de middag komt er een busje de camping op en staat schuin tegenover me. Daar moest nog wel een voortent aan bevestigd worden. Dat was komisch om te zien. Vader gaat in een stoel zitten, en zoon en moeder halen de voortent uit de verpakking. Volgens mij hebben ze niet eerst thuis geprobeerd hoe zoiets nou werkt. De fiber stokken worden in elkaar gezet. Dat gaat goed. Dan wordt de tent uitgepakt en uitgebreid op de grond gelegd. Moeder gooit hem links om en zoon gooit hem rechts om. Daar moest ik al om lachen. Uiteindelijk worden de stokken in de tent geregen. Vader komt uit de stoel en tilt een van de stokken op. Laat liggen zegt moeder tegen hem ,en vader gaat weer terug in dromenland stoel. Ja en nu. Nou moet ie nog aan de bus vast. Nou dan eerst de haringen maar de grond in. En jawel daar valt de tent. Dan toch maar eerst de beschrijving lezen. Ze waren vergeten dat er op het dak van de bus ook nog wat bevestigd moest worden. Een magneetstrip ofzo. Dat gedaan en nou maar weer aan de touwtjes trekken. En jawel hoor daar valt de tent weer en ook de magneetstrip. En ik zit bij mijn tent te lachen. Maar ze hebben het door. Er moet eerst een touw over de bus heen.  Inmiddels is het drie uur en alles is kant en klaar.