Woensdag 12 augustus Zaandam Limmen. 23 km

Om half acht klopt Bouke op de deur, hij wilde afscheid nemen van zijn gast om daarna naar zijn werk te gaan. Na een lekker ontbijt neem ik ook afscheid van Barbara. Zij heeft een paar pagina's van mijn blog gelezen. Ze zei je wordt wel nieuwsgierig. Ik loop richting de Zaanse Schans. Als ik daar rond tien uur ben is het al vreselijk druk. De bussen die daar staan heb ik niet geteld, maar als ik zeg er staan er twintig dan overdrijf ik niet. Door de polder loop ik naar Krommenie over de dijk. Bijna aan het einde van de dijk staat een mannetje bij het hek en zegt , dat ziet er goed uit zo'n karretje. Waar ik naar toe ga vraagt de man. Ik ben onderweg naar huis en ik laat mijn route zien. Hij roept zijn vrouw en zegt , deze man komt effies uit Praag vandaan lopen. Wilt u koffie. Nou dat sla ik niet af. We praten wat over mijn tocht, maar de man vertelt ook over zijn sport activiteiten. Intussen zet zullen vrouw een grote beker koffie voor me neer met een flink stuk heerlijke appeltaart.Vroeger was hij amateur wielrenner. In de tijd van Pink en Hans Tesselaar, Timo Tabak , Ted Rood en ga zo maar door. Als hij verhalen verteld uit die tijd krijgt ie lichtjes in zijn ogen. De man glundert er van. Leuke verhalen. Alleen ik weet niet hoe deze man heet, dat is eigenlijk wel jammer. Ik loop verder de dijk af richting Wormerveer. Door de polder loop ik nog een stukje tot net voorbij Krommenie.  Hier nr een bunker van de stelling van Amsterdam. Dan kom ik op de provinciale weg waar ik langs loop naar Uitgeest. Dit heb ik gedaan omdat ik niet weet aan welke kant de huizen telling begint, is het vanaf Heiloo of vanaf Uitgeest. Ik wil naar een boerencamping in Limmen. Als ik deze camping " de Wesrer" op loop bel ik aan bij de voordeur, en een man doet open. Deze man verwijst me naar zijn vrouw die op het terrein moet zijn. Die heb ik snel gevonden. Of ze nog plaats heeft voor een tent voor een nacht. Ben je wel eens weggestuurd zegt ze nadat ze gezegd heeft dat er wel plaats is. Nee zeg ik dat zou nu de eerste keer zijn. Rond half vier krijg een sms'je van Marian, dat ze vanavond wat eerder belt want ze heeft het nogal druk . Rond zeven uur wordt ik uitgenodigd voor de koffie bij mensen die gehoord hadden ik al een hele lange tocht heb gemaakt. Maar ik zit nog te eten. Nou straks dan om een uur of acht. Is goed zeg ik. Heb ik net mijn koffie op, gaat mijn telefoon. Marian. Hoi zegt ze, kijk eens naar het pad. Eerst begrijp ik het niet. Goed kijken, zegt  ze. Ik loop naar het pad en er komen enkele traantjes, daar komt Marian. We omhelzen elkaar en er komen nog meer tranen. De laatste twee etappes wil ik met je meelopen, zegt ze.  Van tevoren had ze de boerin al geïnformeerd, maar die hield zich vanmiddag van de domme. Nou dan moet de Wheelie vannacht maar buiten slapen en Marian binnen. Dit is wel een hele grote verrassing voor mij. Ik vind het fijn, heel leuk, maar erg emotioneel.